سلام

اي واي
کي؟
من که تازه ديدمت!
خدا رحمتشون کنه. تسليت ميگم
پست خوبي بود.مخصوصا اينجاش:
هميشه لحظه اي که ميت را مي گذارند توي قبر، برايم ترسناک است و اشکم را در مي آورد. نه براي کسي که دارد مي رود زير خاک، براي خودم... فمالي لا ابکي... أبکي لخروج نفسي... ابکي لظلمة قبري... أبکي لضيق لحدي...*

سلام دوست جون
خدا رحمتشون کنه.
در مورد رسم بعد از تشييع هم جالبه ما هم شبيه همين رسم رو داريم. منتها يا در منزل از قبل تدارک ميبينيم. مثلا چند نفر از اقوام دورتر يا همسايه ها ميمانند خانه تا ناهار را اماده کنند يا از قبل ترتيب تالار و اينها داده مي شود. با اينهمه به خاطر اينکه بعد از دفن مهمانها پراکنده نشوند غالبا زودتر از سر خاک برميگردند متاسفانه.
اما تجربه اي که ما در روز تشييع پدربزرگم داشتيم اين بود که چهار نفري از نوه ها مانديم سرخاک. خيلي ها اجازه نمي دادند. به هواي اينکه ممکن است بمانيم و بي تابي کنيم. اما سماجت کرديم و مانديم. قرآن و دعا و زيارت عاشورا و اينها برايش هديه فرستاديم.
راستش هميشه از اين ميترسم که بعد از مرگم چه کسي سرخاکم ميماند؟ به قول تو چه کسي مرا در قبر مي گذارد؟:(

خدا رحمتشون کنه ..

/ متن زيبا و تاثيرگذاري بود