منم خيلي سال اين جوري بودم منتها وسواسم اين بود که کاري که به درد اخرتم نميخوره نبايد انجام بدم اصل موضوع درسته ولي فهم من مشکل داشت مثلا فکر مي کردم تنها شغلي که خيلي خوب و مفيده و به مردم کمک مي کنه پزشکيه ! 4 سال ليسانسم و با يک عذاب وجداني مي خوندم که من اخه فارغ التحصيل بشم به درد هيچ کس درس من نميخوره و گره از زندگي کسي باز نميکنه و شغل من مختص پولدارهاست و ... بعد ياد گرفتم به هر چيزي معني خدايي بدم و برم جلو و حالا بعد از اون همه سال تازه جرات کردم برم نقاشي ياد بگيرم و فکر نکنم به اين که اخه نقاسي چه دردي از مردم اين جامعه حل مي کنه