مسافر

اعتراف می کنم که مدتی است نزدیک بین شده ام! وسط قفسِ روزمرگی ها، آرمان هایم را فراموش کرده ام. ازشان فاصله گرفته ام. حتی گاهی به خودم می قبولانم که اینقدر سخت گیری هم لازم نیست؛ تو که داری وظیفه ی درس خواندن و مثلاً (!!) جهاد علمی کردنت را انجام می دهی، دیگر چه کار داری وقت بگذاری تا بفهمی چرا فلان جای دنیا دارند توی سر و کله ی هم می زنند و برادرکشی راه انداخته اند!

اعتراف می کنم که مدتی است یادم می رود باید مدام سر بلند کنم و افق های دور را، چشم انداز آینده را، مقصد نهایی را، ببینم.

این شبهای ماه رمضان، یک برنامه هست که یادم می آورد کجای زمین و در کدام مقطع حساس تاریخی ایستاده ام. ممنون آقای طالب زاده، از برنامه ی خوبِ رازتان!

ساعت یازده و نیم شب، از شبکه ی چهار سیما. 

دیشب برنامه «راز» می دیدم. با موضوع تبلیغ دین درعصرحاضر (+). یکی از مسائلی که دکتر فیاض مطرح کرد، این بود که روحانیون (به تعبیر ایشان آخوندها) در قم جمع شده اند و در شهرهای مختلف (حتی تهران) پخش نمی شوند.

داشتم فکر می کردم حتی اگر مسجد محله مان یک امام جماعتِ مردمی داشت (با همه ی آن خصوصیاتِ خوبی که دکتر فیض از امام جماعت محله شان مثال می آورد)، باز هم منِ دخترِ جوان نمی توانستم خیلی راحت بروم پیشش و سوال شرعی بپرسم. یا مثلاً اگر در زندگی به مشکلی برخوردم، ازش راهنمایی بخواهم. یا حتی در کلاس قرآنش شرکت کنم و بی پرده از دغدغه های ذهنیم حرف بزنم.

به گمانم الان در حوزه های علمیه مان، طلبه ی خانم کم نباشد. نمی دانم ساز و کاری برای حضور این خانم ها در جامعه تعریف شده یا نه، و اگز تعریف شده چقدر عملی می شود.
شخصاً گاهی خیلی احساس نیاز می کنم که با شخصی آشنا به مسائل دینی، یک آخوندِ خانم، ارتباط مستقیم داشته باشم. کسی که هم من او را از نزدیک بشناسم و بتوانم بهش اطمینان کنم، و هم او شرایط زندگی مرا بداند.

خواستم بگویم اگر کسی، نهادی، سازمانی، در فکر حل مسأله ی ارتباط گیری جامعه با آخوندها بود، لطفاً به مسأله ی آخوندهای خانم هم فکر کند!

پ.ن. برنامه راز، به کارگردانی آقای طالب زاده، در شبهای ماه رمضان (ساعت 11:30) پخش می شود. پیشنهاد می کنم از دستش ندهید!