مسافر

هشتم شهریور است. با ژاکت و کلاه و جوراب (!) در اتاقم نشسته ام و فکر می کنم تا چند روز پیش، در این ساعت کولرمان روشن بود.

بیست و نهم رمضان است. در اتاقم نشسته ام و صحیفه می خوانم: «السلام علیک مِن مجاورٍ رَقَّت فیه القلوب و قَلّت فیه الذّنوب»* و به روزهای پیش از ماه مبارک فکر می کنم.

خدایا! مگذار آتشی که «برد و سلام»ش کرده ای، باز شعله ور شود...

*سلام بر تو ای همسایه ای که دل ها نزد تو رام شد و گناهان در تو نقصان گرفت. دعای 45 صحیفه سجادیه، در وداع با ماه مبارک رمضان.

پ.ن. این روزها که به ندرت به فضای مجازی می آیم و نتیجتاً کم می نویسم و کوتاه، شاید این کنج برای نوشتن بهتر باشد: فرقان.