مسافر

بچه که بودم، هر وقت بستنی ام زمین می افتاد، تا مدتها گریه می کردم. نهایت لذت دوران بچگی ام، بستنی خوردن بود و طبیعتاً از دست رفتن این لذت، فاجعه به حساب می آمد. هیچ وقت به این فکر نمی کردم که «تمام شدن» در ذات بستنی است؛ چه زمین بیفتد و چه بخورمش، در هر صورت بعد چند دقیقه تمام می شود.

هنوز هم بچه ام. فقط بستنی هایم بزرگ شده اند.