مسافر

همه جاده ها پر از بازرسی هایی بود که چند وقت یک بار ماشین را نگه می داشتند و از راننده کارت می خواستند و از مسافرین گذرنامه. در همه شهرهایی که رفتیم –نجف و کربلا و کاظمین و سامرا- برای رسیدن به حرم چندین سیطره بود که تفتیش می کردند.

به کاظمین که رسیدیم، از یک جایی به بعد ماشین ها را راه نمی دادند. باید یا پیاده تا حرم می رفتیم (حدود نیم ساعت پیاده روی داشت) یا سوار تاکسی و اتوبوس هایی می شدیم که اجازه عبور از آن منطقه را داشتند. سوار تاکسی شدیم. تا برسیم حرم چند تا سیطره بود. در یکی شان از ماشین پیاده مان کردند و شرطه ها صندوق عقب ماشین و کیف هایمان را گشتند و در اتاقکی خودمان تفتیش شدیم. وقتی دوباره سوار تاکسی شدیم از راننده پرسیدم همیشه همین وضع است؟ با خنده تلخی گفت که زندگی در عراق با تفتیش دائمی همراه است.

در ایران آنقدر در بعضی نعمت ها غرقیم که قدرشان را نمی دانیم.