مسافر

نمی دانم در طول زندگی ام با چند هزار آدم سروکار داشته ام. خانواده ام -از پدر و مادرم گرفته تا خویشاوندان دورتر-، دوستانم، همه همکلاسی های دوران تحصیلم، همسایه هایمان، معلم ها و استادهایم، و همه کسانی که هر روز در کوچه و خیابان می بینم. هرچقدر هم که همیشه مراقب حق الناس بوده باشم، مگر می شود هیچ وقت به هیچ کدام این آدم ها ظلم نکرده باشم؟

قطعاً حق الناس -کم یا زیاد- به گردنم هست؛ اما دیشب که داشتم به این لیست طویل فکر می کردم، شاگردهایم بیشتر از بقیه نگرانم می کردند. می توانم جوابگوی آن لحظاتی که در کلاس من گذرانده اند باشم؟ همیشه بینشان عدالت را –در نگاه و رفتار و نمره دادن و خلاصه همه چیز- رعایت کرده ام؟ هیچ وقت از گفتار و رفتار ناحق من دلگیر نشده اند؟

***

معلم هایتان را ببخشید. شاید بعضی هایشان مثل من به این بخشش شما محتاج باشند.