مسافر

ماه رمضان امسال -به خاطر مریضی یکی دو ماهه قبل عید- خیلی سخت گذشت. راستش اصلاً باور نمی کردم بتوانم روزه بگیرم و به گمانم این روزه هایی که گرفتم حاصل دعاهای اطرافیانم باشد.

این روزهای آخر که نه توان کار کردن دارم و نه حتی گاهی توان خوردن و خوابیدن، بیشتر از همیشه زمزمه می کنم که «یا رب ارحم ضعف بدنی»**. و بعد فکر می کنم که شاید یکی از فلسفه های روزه داری همین باشد؛ رسیدن به این نقطه، به این احساس عجز. اینکه با تمام وجود احساس می کنم که ضعیفم و ضعیف مگر چاره ای جز اتکای به قوی دارد؟!

* «و آیا رحم می کند بر ناتوان جز نیرومند؟»؛ از مناجات حضرت امیر (ع) در مسجد کوفه

** «پروردگارا بر ناتوانی بدنم رحم کن»؛ از دعای کمیل