مسافر

پیش خوان: این پست کمی پراکنده است. می دانم. اما از درد دل که انتظار نظم مقاله نمی رود، می رود؟

مدتی است زیاد فرصت نمی کنم به فضای سایبر سر بزنم. اما حقیقتش گاه گداری که به اطراف سرک می کشم، دلم می گیرد.
گفتنش سخت است اما الان آن قدر دلم گرفته هست که بتوانم دلیلش را شرح دهم...
بی مقدمه بگویم، هوای سایبر کمی تا قسمتی آلوده است. کاری با وبلاگ های غیر مذهبی ندارم، و حتی با وبلاگ های مذهبیِ غیر ولایی. مقصودم وبلاگ های حزب اللهی است.
زود درباره دیگران قضاوت می کنیم. و زود جبهه می گیریم. و زود تهمت می زنیم. و زود توهین می کنیم و ...
می دانم که بخشی از این معضل به "مجازی" بودن فضا برمی گردد. وقتی مخاطبمان را –چه غریبه باشد و چه حتی صاحب یک وبلاگ آشنا- نمی بینیم و نمی شناسیم، شاید حق داشته باشیم که یک منتقد را قبل از دوست دلسوز، دشمن ببینیم و شاید هم گاهی این تصور صحیح باشد. اما غیر از این است که دینمان گفته به هم حسن ظن داشته باشیم؟ و بر فرض که از همراه کردن نقدش با چاشنی توهین، به دشمنی اش "ظن" ببریم، آیا "ظن" داشتن –و نه "یقین"- مجوز توهین متقابل است؟ و اصلاً نمی شود جواب توهینی را مؤدبانه داد؟
اضافه کنم که مطمئنم در اکثر این جبهه گیری ها نیت خیر هست، اما گاهی با نیت خیر هم می توان کار ناصواب انجام داد!
در تمام جملات ضمیر جمع به کار بردم و یعنی که روی سخنم اول از همه با م.رضوی است و بعد هم با بسیاری از وبلاگ های حزب اللهی دیگر!

پ.ن. از ابتدایی که وارد فضای سایبر شدم، دو موضوع آزارم می داد. یکی همین که مختصر شرح دادم و دیگری... بماند!

پ.ن.2. وبلاگ های حزب اللهی اشکالی هم اگر داشته باشند در برابر بی اخلاقی های جناح مقابل نزدیک به صفر است. این پست را به امید صفر مطلق شدن اشکالات گذاشتم. بنابراین غریبه ها در مسائل خانوادگی دخالت نکنند لطفا!