مسافر

یکی بود، یکی نبود...

و اما قصه ی ما، از آن کوچه ی باریک شروع می شود...

و من خطبة له (ع)رُوِیَ عَنْهُ أَنَّهُقالَهُعِنْدَ دَفْنِ سَیِّدَةِ النِّساءِ فَاطِمَةَعلیها السلام کَالْمُناجِی بِهِ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و الهعِنْدَ قَبْرِهِ:
خطبه اى از حضرت (ع ) این سخن از آن حضرت روایت شدهکه هنگام به خاک سپردن سیده زنان، فاطمه (علیهما السلام ) بر سر قبر رسول اللّه (ص )، چنانکهگویى با او راز مى گوید، بیان داشته است: 

السَّلامُعَلَیْکَ یا رَسُولَ اللَّهِ عَنِّی وَ عَنِ ابْنَتِکَ النَّازِلَةِ فِی جِوارِکَ،وَالسَّرِیعَةِ اللَّحاقِ بِکَ
سلام بر تو، اى پیامبر خدا. سلام من و دخترت که اکنون در کنار تو فرودآمده و چه زود به تو پیوست.

 قَلَّ یا رَسُولَ اللَّهِعَنْ صَفِیَّتِکَ صَبْرِی ، وَرَقَّعَنْها تَجَلُّدِی ، إِلا أنَّ لِی فِی التَّأسِّی بِعَظِیمِ فُرْقَتِکَ، وَفادِحِ مُصِیبَتِکَ مَوْضِعَ تَعَزِّ.
اى رسول خدا، بر مرگ دخت برگزیده تو، شکیبایى من اندک است و طاقت و توانم از دسترفته ولى مرا، که اندوه عظیم فرقت تو را دیده ام و رنج مصیبت تو را چشیده ام، جاى شکیبایى است.

 فَلَقَدْ وَسَّدْتُکَ فِی مَلْحُودَةِقَبْرِکَ، وَفاضَتْ بَیْنَ نَحْرِی وَ صَدْرِی نَفْسُکَ. اِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَیْهِ راجِعُونَ.
من خود تو را بهدست خود در قبر خواباندم و هنگامى که سر بر سینه من داشتى ، جان به جان آفرینتسلیم نمودى. «انا لله و انا الیه راجعون»

فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِالْوَدِیعَةُ، وَ اءُخِذَتِ الرَّهِینَةُ.أمَّا حُزْنِی فَسَرْمَدٌ، وَ أمَّا لَیْلِی فَمُسَهَّدٌ إِلَى أنْیَخْتارَ اللَّهُ لِی دارَکَ الَّتِی انْتَ بِها مُقِیمٌ.
آن ودیعت بازگردانده شد و آن امانت به صاحبش رسید. و اندوه مراپایانى نیست. همه شب خواب بهچشمم نرود تا آنگاه که خداوند براى من سرایى را که تو در آن جاى گرفته اى،اختیار کند.

وَ سَتُنَبِّئُکَابْنَتُکَ بِتَضافُرِ اءُمَّتِکَ عَلَى هَضْمِها، فَأحْفِها السُّؤالَ،وَاسْتَخْبِرْها الْحالَ؛ هذا وَ لَمْ یَطُلِ الْعَهْدُ، وَ لَمْ یَخْلُمِنْکَ الذِّکْرُ.
بزودى، دخترت تو را خبر دهد که چگونه امتت گرد آمدند و بر او ستم کردند. همه سرگذشت را از اوبپرس و خبر حال ما از او بخواه. اینها در زمانى بود که از مرگ تو دیرى نگذشته بود و تو از یادها نرفته بودى.

وَالسَّلامُ عَلَیْکُمَا سَلامَ مُوَدِّعٍ لا قالٍ وَ لا سَئِمٍ، فَإنْانْصَرِفْ فَلا عَنْ مَلالَةٍ، وَ إِنْ اُقِمْ فَلا عَنْ سُوءِ ظَنِّ بِماوَعَدَ اللَّهُ الصَّابِرِینَ.
بدرود تو را و دخترت را. بدرودکسى که وداع مى کند، نه بدرود کسى که رنجیده و ملول است. اگر از اینجا بازمىگردم نه از روىملالت است و اگر درنگ مى کنم نه به سبب آن است که به وعده اى که خدا به صابرانداده است بدگمان شده ام.*

 *خطبه 93 نهج البلاغه

پ.ن. چند روزی است از قرآن ننوشته ام. بهانه ی ظاهریش پروژه های عقب افتاده است و دلیل حقیقی اش بی توفیقی. شرمنده از دوستانی که سر می زنند و آیه ای برای پذیرایی نیست.