مسافر

لیوان خالی نمی‌ماند. آبش را خالی کنیم، با هوا پر می‌شود.

 وَمَن یَعْشُ عَن ذِکْرِ الرَّحْمَنِ نُقَیِّضْ لَهُ شَیْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِینٌ
و هرکس از یاد [خدای] رحمان دل بگرداند، شیطانی بر او می‌گماریم که هم‌دم او گردد.

وَإِنَّهُمْ لَیَصُدُّونَهُمْ عَنِ السَّبِیلِ وَیَحْسَبُونَ أَنَّهُم مُّهْتَدُونَ
و مسلماً آن [شیطان]ها ایشان را از راه باز می‌دارند ولی آنها می‌پندارند که هدایت یافتگانند.* 

هوای لیوانِ خالی از آب را نبینیم، دلیل نمی‌شود که نباشد! 

پ.ن. چقدر این آیات می‌ترساندم! اینکه در تمام لحظات غفلت، شیطانی کنار دستم جا خوش کرده است، آن هم درحالی که به "هدایت یافته" بودنم نه "گمان"، که "اطمینان" دارم! (به تأکید "انّهم" در جمله‌ی آخر دقت کنید.) 

*سوره مبارکه زخرف، آیات 36 و 37