مسافر

اللهم عجل لولیک الفرج
.
.
بعضی ها حرف ها را نه می شود گفت و نه می شود خورد. مثل بغض می ماند، یک بغض سنگین که مردد است بین فروخورده شدن و روی گونه ها غلتیدن. و این گلوگیر شدنش، از آستانه ی  تحمل فراتر رفته است.

از آن همه بغض، فقط دو اشک اول و آخرش را می توان جاری کرد: اللهم عجل لولیک الفرج
.
.
اللهم عجل لولیک الفرج

پ.ن. عید است. می دانم. نباید غمگین بود و غمبار نوشت. اما...
"این جشن ها برای من آقا نمی شود"...

شاید "دست به قلم" باشم، اما "اهل قلم" نه. -استفاده از این ابزارِ مورد قسم خدا، اهلیت می‌خواهد.-

و "مسافر" جای برخی نوشته‌های کسی است که گاهی ورقی سیاه می کند...