اوایل مناجات شعبانیه را می خوانم و می خواهم. اما به وسط هایش که می رسم، کم می آورم. آرزوهای آدم ها، هم قد خودشان است و من هنوز برای داشتن چنین آرزوهایی خیلی کوتاهم.
* مصرعی از حافظ؛ «من خاکی که از این در نتوانم برخاست، از کجا بوسه زنم بر لب آن قصر بلند»
«ما أصابَکَ مِن حسنةٍ فَمِنَ الله. و ما أصابَک من سیئة فمن نفسک.»*
برای همین است که در این روزهای تلخ هم، ذکرِ «أَنّی احبّک»** گرفته ام...
*هر خیرى به تو رسد از جانب خداست و هر بدى به تو رسد از خود توست. (سوره مبارکه نساء، آیه 79)
**و إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّی أُحِبُّکَ. و اگر مرا به آتشم اندرسازی، به دوزخیان گویم که: منم دوستدار تو! (فرازی از مناجات شعبانیه)
هر شعبانی که می آید، این فراز مناجات شعبانیه را بیشتر می فهمم:
إلهی
و قد أَفْنَیْتُ عمرِی فی شِرَّةِ السَّهوِ عنک
و أَبْلَیْتُ شَبابی فی سَکْرَةِ التَّباعُدِ منک
معبودا،
عمرم را در بی‌خبری از تو سپری کردم
و جوانی‌ام را در سرمستیِ دوری از تو فرسودم!
پ.ن. ولادت حضرت علی اکبر (ع) و روز جوان مبارک!
