مسافر

پیش-خوان: اگر این وبلاگ (+) را هنوز ندیده اید، حتما سری بزنید. طرح قشنگی است. فراخوان وبلاگی "چی شد چادری شدم!"

1- ده ساله بودم. می خواستیم با خانواده برویم حرم امام خمینی (ره). مامان و دو خواهر بزرگتر طبق معمول چادر سرشان کردند. از اینکه مثل آنها چادر نداشتم احساس کوچکی کردم.
- مامان منم چادر می خوام!
مامان کمی مکث کرد.
- اگه می خوای خواهرت یه چادر داره که براش کوتاه شده، ازش بگیر.
گرفتم و سر کردم. با اینکه برای خواهرم کوتاه شده بود، برای من همچنان بلند بود و روی زمین می کشید.
- برات بلنده ها! سختت می شه!
- اشکال نداره، جمعش می کنم!
و بعد به خیال خودم به طرز حرفه ای (!) جمعش کردم و رو گرفتم.
مامان با خنده رضایت داد.
- باشه، بریم.
رسیدیم حرم امام. بعد از زیارت کمی در فضای سبز اطراف حرم راه رفتیم. مامان نگاهمان می کرد.
- خوشحالم که سه دختر چادری دارم!
و برق چشمانش برای چادری شدن من کافی بود.

فردا صبح برای رفتن به مدرسه چادر سرم کردم. مامان تعجب کرد.
- چرا با چادر می ری؟!! سخته، می خوری زمین! (احتمالا در آن لحظه داشت صحنه ی دویدن ها و شیطنت هایم را در مسیر کوتاه مدرسه و خانه تصور می کرد!)
- نه خوبه، راحتم!

با چادر رفتم مدرسه. فردایش هم. مامان که دید فعلا دست بردار نیستم، چادر خواهرم را کوتاه کرد تا اندازه ام باشد. و چند ماه بعد هم برای سال نو، اولین چادر مشکی ام را برایم خرید...

2- تازه چادری شده بودم. داشتم تنهایی می رفتم مسجد نزدیک خانه مان. سر خیابان ایستادم تا ماشین باکلاسی که از دور می آمد رد شود. یک خانم جوانِ تقریبا بی حجاب جلو نشسته بود. در حال عبور سرش را از پنجره بیرون آورد و خطاب به من گفت: "گاو!!"
این اولین باری بود که به خاطر چادرم توهین شنیدم. اما آخرین بار نبود.

راستش این است که چادری بودن ساده نیست. یک دستت و گوشه ای از ذهنت را همیشه درگیر می کند؛ که کنار نرود، به جایی گیر نکند، روی زمین کشیده نشود.
از همه ی اینها گذشته، تحمل نگاه های تحقیرآمیز دیگران هم هست. مخصوصا اگر گذارت به بالاشهر تهران زیاد بیفتد.
اما راست تَرش (!) را بخواهم بگویم، برای کسی که آرامش چادر را تجربه کرده، چادری نبودن خیلی سخت تر از چادری بودن است. اگر تجربه نکرده اید، امتحانش ضرری ندارد...

3- اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا...

پ.ن. یک وبلاگ دوست داشتنی: قصه ما و چادرمون (+)

یک پارچه‌ی سیاه نیم‌دایره است. چادرم را می‌گویم.
ظاهرِ چادر من یک پارچه‌ی سیاه نیم‌دایره است، اما وقتی می‌آید روی سرم، می‌شود پرچمی که هویت من –یک زن مسلمان ایرانی- را فریاد می‌کند.

پرچم من، یک تکه پارچه نیست که آن را بر سر هر کس و ناکسی بگذارید.
ابزار نیست، که به وسیله‌ی پوشش مجرمان تبدیلش کنید.
بازیچه نیست، که هر روز برای جذابتر شدن بازی، به یک رنگ و طرح دربیاوریدش.

به پرچم من، که میراث مادرم زهراست و پاسدار خون شهدا، بی‌وضو نباید دست زد.
آن را با یک پارچه‌ی ساده اشتباه نگیرید!

این پست اجابتی است به دعوت گلدختر برای اعتراض: چادرم را لگد نکنید!