پیش خودِ خدا
ارسال شده توسط م.رضوی در 89/6/17لذت پیش خودِ خدا رفتن، در تصورمان هم نمی گنجد!
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ غَیْرَ بَعِیدٍ
و بهشت برای پرهیزگاران نزدیک آورده شود و دور نباشد.
هَذَا مَا تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوَّابٍ حَفِیظٍ
[گفته شود:] این است آنچه نوید داده می شدید، برای هر توبه کار و نگهدار [حکم خدا]،
مَنْ خَشِیَ الرَّحْمَن بِالْغَیْبِ وَجَاء بِقَلْبٍ مُّنِیبٍ
آنکه در نهان از خدای بخشاینده ترسید و با قلبی مطیع و رام پیش آمد.
ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِکَ یَوْمُ الْخُلُودِ
به سلامت وارد [بهشت] شوید که این، روزِ جاودانگی است.
لَهُم مَّا یَشَاؤُونَ فِیهَا وَلَدَیْنَا مَزِیدٌ
برایشان هرچه بخواهند در آنجا موجود است و نزد ما بیشتر نیز هست.
خودت که بهتر می دانی، "اوّاب" و "حفیظ" نیستم. از جبّار بودنت نمی ترسم، چه برسد به "خشیت از رحمانیت"ات! قلب هم داده ای، اما گمان نمی کنم "منیب"ش کرده باشم. اصلاً خلاصه بگویم، صفت "متقی" به قد و قامتم نمی خورد. اما...
اما از خیر "خلود" در باغ و بوستانت هم که بتوانم بگذرم، این "لدینا مزید"ت قند توی دلم آب میکند!
*سوره مبارکه ق، آیات 31 تا 35
